Na każdym pracodawcy spoczywa obowiązek wyznaczenia pracowników, do których zadań należało będzie udzielanie pierwszej pomocy oraz wykonywanie działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników.
Przewidujący ten obowiązek art. 2091 § 1 pkt 2 KP jest wyrazem implementacji postanowień zawartych w art. 8 i 10 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz. Urz. UE. z 1989 r. L. 183, str. 1 ze zm.).
Powszechność obowiązku
Wspomniany obowiązek ma walor powszechności. Spoczywa na każdym pracodawcy, niezależnie od formy organizacji. Dotyczy zatem zarówno pracodawców ze sfery prywatnoprawnej, jak i publicznoprawnej (pracodawców będących osobami fizycznymi prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, pracodawców będących spółkami cywilnymi czy spółkami prawa handlowego).
Wyjątek dotyczy jedynie pracodawców zatrudniających wyłącznie pracowników młodocianych lub niepełnosprawnych. W takim przypadku omawiane zadania może wykonywać pracodawca samodzielnie (zob. art. 2091 § 4 KP).
Przedmiotowy obowiązek jest niezależny od liczby zatrudnianych pracowników, co oznacza, że obejmuje również pracodawców zatrudniających jednego pracownika.
Liczba pracowników wyznaczonych do udzielania pierwszej pomocy, zwalczania pożarów i ewakuacji, ich szkolenie oraz wyposażenie powinny uwzględniać rodzaj i poziom występujących zagrożeń.